Verschil tussen public, private en consortium blockchains – deel 3

Als laatste in het drieluik over de verschillende blockchains wordt er gekeken naar de private blockchain. Alle drie de varianten vertonen overeenkomsten, maar in dit artikel zullen we ons vooral richten op de verschillen met de tegenpool de publieke blockchain.

Private blockchains

De private blockchain is niet open op de manier waarop de publieke blockchain dit is: hij is gesloten en alleen beschikbaar voor een selecte groep deelnemers en genodigden. De ‘trusted third party’ is hiermee in een bepaalde vorm terug en we noemen dit soort blockchains dan ook gecentraliseerd, ondanks dat de blockchain vervolgens wel op een gedecentraliseerde manier kán worden onderhouden (door iedereen binnen de blockchain).

Mensen die achter het concept van de publieke blockchain staan zullen echter niet snel beamen dat de private blockchain nog gedecentraliseerd is. Er moet immers ook toestemming gevraagd worden om een nieuw blok in de blockchain op te kunnen nemen. De transacties zijn dan ook niet in steen geschreven. Er wordt gehandeld naar een overeenkomst die gesloten is tussen de belangrijkste deelnemers of oprichter van de blockchain. De veiligheid die gepaard gaat met de eigenschappen van de publieke blockchain gaat met deze constructie voor een deel verloren.

Omdat men doorgaans veel positiever is over de publieke blockchain, zullen we voor een volledig beeld hier toch maar eens proberen de voordelen van de private blockchain op een rijtje te zetten.

Voordelen

Er zijn, in ieder geval vanuit het perspectief van het bedrijf, zeker ook voordelen. Omdat een selectere groep deelneemt aan de blockchain en er van ‘bovenaf’ bepaald wordt wie inzicht in de blockchain heeft is met deze vorm de privacy van de deelnemers meer gewaarborgd. Critici zullen aangeven dat de transparantie van de publieke blockchain juist een groot goed is en vinden de private blockchain in dit opzicht dan ook een grote stap terug.

Echter, het transparante karakter van de publieke blockchain heeft op dit punt ook flinke kritiek te verduren. Wanneer de digitale identiteit (bijvoorbeeld een bitcoin adres) wordt gekoppeld aan de echte identiteit, zijn alle transacties van die persoon terug te halen. In de private blockchain is het risico in dat opzicht kleiner.

Critici vinden de implementatie van private blockchains een stap terug

Daarnaast wordt er gewonnen aan snelheid en efficiëntie, omdat er minder mensen in de blockchain zitten en alles intern gecontroleerd wordt. Tot nu toe is de private blockchain dan ook nog goedkoper. De schaal blijft hoogstwaarschijnlijk relatief beperkt en er zijn niet constant miners aan het concurreren bij de validatie van transacties, hetgeen maakt dat de algehele energieconsumptie voor het onderhoud van de blockchain beperkt blijft. Ook kunnen door deze kleinere schaal fouten sneller herkend en hersteld worden, en zo nodig kunnen regels veranderd of aangescherpt worden.

Dit staat direct in verband met het volgende: omdat er maar een paar ‘nodes’ valideren, kan er gesteld worden dat de kans op een take-over kleiner is. Dit is wat er soms gezegd wordt over bitcoin: móchten miners een 51% coalitie starten, dan is het maar de vraag wat er gaat gebeuren. De kans hierop in een private blockchain wordt gezegd kleiner te zijn omdat de validatie komt van een bekende en beperkte partij.

Deze voordelen lijken vooral goed te passen binnen bedrijven die blockchain willen inzetten vanwege de cryptografische kwaliteiten en efficiëntievoordelen. De eigenlijke blockchain filosofie van openheid, vrijheid en neutraliteit komt hier natuurlijk niet goed naar voren en het blijft de vraag in welke mate (grote) bedrijven deze filosfie gaan omarmen.

Voorbeeld

Een voorbeeld van een private blockchain (ook wel ‘permissioned blockchain’ genoemd, is de Hyperledger Fabric. Hyperledger is een open-source project, een ‘permissioned blockchain’, gehost door de Linux Foundation. Permissioned membership houdt in dat ieders identiteit bekend is binnen het netwerk en er zo beter rekening gehouden kan worden met bijvoorbeeld wetgeving rondom dataveiligheid. Verder stellen ze dat er een modulaire opzet is bestaande uit drie fases: overeenkomst (chaincode), transactiebestelling en transactievalidatie.

Naar eigen zeggen wekt dit vertrouwen, is er minder verificatie nodig en is het netwerk beter schaalbaar. Vervolgens kan er gewerkt worden op een need-to-know basis. Dat wil zeggen dat alleen diegenen die de data nodig hebben het in kunnen zien, in plaats van iedereen in het netwerk. Deze ‘plug-in’ mogelijkheden worden aangeprezen, als zowel de beveiliging van de data. Kijk hier voor een overzicht van verwante projecten.